Rozdział 13

Chłopaki zamknęli się w tylnej części busa. Wydaje mi się, że w ruch poszły butelki z procentami, bo po pół godzinie zaczęło robić się naprawdę głośno. Jedna osoba dorwała gitarę, ktoś inny z kolei zaczął miksować coś na laptopie. Niezbyt mnie to interesowało, ponieważ wolałam spać. Podróż bardzo mnie męczyła i nie mogłam doczekać się postoju.

Ktoś wybudził mnie z twardego i spokojnego snu. Lepkie ręce krążyły pod materiałem mojej koszulki. Ciepły, pachnący alkoholem oddech nie pozwalał mi normalnie myśleć. Mimo wszystko czułam, że to Chester. Nie chciałam się irytować, chodź trochę przerażała mnie jego stanowczość.

- Idź spać, proszę – szepnęłam. Zatkał moje usta, swoimi wargami. Starałam wyrwać się z jego uścisku, lecz wiadomym było od samego początku, że nie mam na to większych szans – Przestań! – syknęłam w momencie,  gdy nabierał powietrza. Bałam się. Nie potrafiłam uwierzyć w to, że jest to ta sama osoba, którą poznałam dwa miesiące temu. Nie dawał za wygraną i energicznie pociągnął za moją koszulkę, rozrywając na strzępy jej materiał. Pisnęłam ze strachu. Na moim ciele pojawiła się gęsia skórka. Nie wiem, jak wyglądał wyraz mojej twarzy, ale musiał wyrażać przede wszystkim rozczarowanie postawą chłopaka. Nawet strach w tym momencie nie liczył się tak bardzo, jak właśnie to. W przypływie adrenaliny udało mi się przerwać kolejny z serii długich pocałunków i zaczęłam krzyczeć. Nie myślałam o tym,kto mnie usłyszy. Najważniejsze było to, by otrząsnął Chestera z transu, w jaki wpadł. 

Mocne szarpnięcie wyzwoliło mnie spod ciężaru jego ciała. Nie czułam wstydu tym, że jestem naga. Strach paraliżował mnie do szpiku kości.

- Co ty robisz?! – wrzasnął Shinoda. Uderzył swojego najlepszego przyjaciela w twarz tak, że tamten osunął się na ziemię. Narzucił na mnie jakiś materiał – coś co udało mu się chwycić w rękę. Wpatrywałam się w jeden punkt.

- Zrobił ci coś? – zapytał. Nie byłam w stanie otworzyć ust, a co dopiero odpowiedzieć na pytanie, które jej zadał – Spójrz na mnie! – rozkazał. Dopiero po chwili, gdy był pewien, że nie zrobię tego, o co prosi, chwycił mnie za podbródek, koncentrując mój wzrok na swojej twarzy – Skrzywdził cię?! – wrzasnął. Przestraszyłam się jeszcze bardziej i odpowiedziałam zgodnie z prawdą

- Nie zdążył – właśnie w tym momencie, głos załamał mi się, a po moich policzkach zaczęły płynąć pojedyncze łzy. Nie mam pojęcia, gdzie ulotnił się Chester, ale najważniejsze, że nie było go w pobliżu. Za żadne skarby nie chciała go widzieć.

- Ciii – szepnął mi do ucha i pocałował w czoło. Wzdrygnęłam się – Nie bój się mnie – zaniosłam się jeszcze większym płaczem, nie mogąc nabrać powietrza do płuc – Oddychaj skarbie…. Ciii- kołysał mnie w swoich ramionach. Nie wiedziałam, jak długo jeszcze trwałam w takim stanie, ale po kolejnym etapie – odrętwieniu, w końcu zasnęłam.

Ocknęłam się, gdy usłyszałam na zewnątrz brzęknięcia błachy, rozmowy wielu ludzi i odgłosy silników samochodów ciężarowych. Przetarłam zapuchnięte oczy i usiadałam na łóżku, zapominając o tym, że praktycznie niczego na sobie nie mam. Owinęłam się kocem i wygrzebałam z torby, którą trzymałam pod łóżkiem jakieś ubrania. Czmychnęłam do łazienki, mijając po drodze Brada. Szybko odświeżyłam się i przebrałam. Nie miałam najmniejszej ochoty widzieć kogokolwiek z nich. Wyszłam z busa, starając się rozeznać, w jakim mieście jestem

- Hej, Myia! – usłyszałam za sobą głos Mike’a. Odgarnęłam nerwowo kosmyki włosów, które wpadały mi do oczu przez silny wiatr i przyspieszyłam – Zaczekaj! – zawołał. Stanął obok mnie i położył dłoń na moim ramieniu.

- Mogę zostać na chwilę sama? – zapytałam retorycznie, ten jednak szybko mi na nie odpowiedział

- Nie powinnaś. Nie wiem, co sobie myślisz i chyba to najbardziej mnie przeraża – wyznał.

- Proszę cię Mike… Naprawdę nie wiem, jak mam ci dziękować za to, co zrobiłeś dla mnie wczoraj, ale zamiast o tym rozmawiać wolałabym raczej zapomnieć. Jesteś inteligentnym facetem i mam nadzieję, że to rozumiesz

- Naturalnie, że tak, ale jak wyobrażasz sobie twoje najbliższe spotkanie z Chesterem. Nawet, gdybyś chciała go unikać… Nie dasz rady.

- Mike, już raz zostałam skrzywdzona. Nie masz bladego pojęcia, co teraz czuję. Naprawdę moja konfrontacja z Chesterem nie jest najstraszniejszą rzeczą, z jaką muszę się zmierzyć w najbliższym czasie. Straciłam zaufanie do wszystkich, rozumiesz? Dzisiaj bałam się wziąć prysznic w łazience mimo, iż zamknęłam drzwi na zamek. Nie potrafię zaufać nawet tobie, czy Bradowi. Przecież nic mi nie zrobiliście, a mimo wszystko oceniam was dokładnie tą sama miarą, co Benningtona. Naprawdę potrzebuję trochę samotności – wyznałam i ruszyłam do przodu. Tym razem Shinoda nie ruszył za mną

Wróciłam o zmierzchu. Wcale tego nie chciałam. W ogóle nie wiem, czego chcę. Mam straszny mętlik w głowie. W pierwszej części busa – tam gdzie sofy, telewizor i kuchnia (o ile można nazwać tak cześć pomieszczenia z lodówką i mikrofalówką) siedział cały zespół. Zatrzymałam wzrok na czubkach swoich butów i bez słowa poszłam na drugi koniec pojazdu. Krok w krok podążał za mną Mike.

- Nie możesz dać mi spokoju? – rzuciłam.

- Myia, nie masz pojęcia, jak się wszyscy martwiliśmy. Powiedziałaś mi, że potrzebujesz trochę czasu, a nie cały dzień. Szwędałaś się nie wiadomo gdzie, po obcym mieście… Mogłoby ci się coś stać…

- Taaa jasne…  - cały czas byłam wielce naburmuszona. Tak bardzo nie chciałam się nikomu uwywnętrzniać, ale z drugiej strony czułam, że jeżeli tego nie zrobię eksploduję, lub co gorsza, zrobię coś głupiego – Mike…? – zawołałam, gdy ten obrócił się na pięcie i chciał wyjść. Spojrzał na mnie z ukosa – Co ja mam zrobić?- jęknęłam. Chłopak usiadł obok mnie i spojrzał mi głęboko w oczy

- A co czujesz? Co chciałabyś zrobić?

- Nie wiem… Instynkt podpowiada mi by jak najszybciej stąd uciec. Przecież nic mnie tu nie trzyma. Chciałabym jednak wyjaśnić to z Chesterem, ale boję się. Nie znam takiego Benningtona.

- Chester ma za sobą bardzo trudną przeszłość. Bywały momenty, że było źle, fatalnie, a nawet beznadziejnie. Gdy pojawiłaś się w jego życiu zaczęło być lepiej. Starał się. Sam nie wiem, co mam o tym wszystkim sądzić. Tak jest na każdej trasie. Zmienia się nie do poznania, a później żałuje wszystkiego co zrobił i pije. To naprawdę trudny facet, ale na pewno dobrym wyjściem z tej sytuacji nie jest ucieczka. Nie dziwię ci się, że chcesz to zrobić, ale w końcu nie jesteś z Chesterem od dziś i chyba moglibyście spróbować porozmawiać. Naprawdę bardzo żałuje tego co zrobił i ma podobne rozterki, co ty. Najchętniej szybko zakończyłby związek z tobą, bo boi się, że zrobi ci krzywdę, ale nie chce tego, bo wiem ,że bez ciebie nie da sobie rady. Bardzo cię kocha i sama rozumiesz… - chłopak dał mi bardzo dużo do myślenia, sprawiając, że głowa,  która jeszcze chwilę temu była pełna moich własnych rozmyślań, zmieściła w sobie nieskończoną ilość kolejnych.

- Dziękuję, Mike. Naprawdę bardzo… - cmoknęłam go w policzek.

- Nie ma za co. Żaden z nas nie wyobraża sobie życia bez ciebie. Jesteś naszą najlepszą przyjaciółką, siostrą i bratnia duszą. Musimy już się zbierać. Za godzinę wychodzimy na scenę. Proszę cię nie znikaj nigdzie, ok.? – chwycił moje zimne dłonie i spojrzał głęboko w oczy, starając się wyszukać w nich potwierdzenia.

- Obiecuję – zamknął mnie w szczelnym uścisku swoich ramion. Już po chwili w powietrzu unosił się tylko zapach Shinody. On, jak i cały zespół ruszyli odegrać jeden z setek wspaniałych koncertów.

Czekałam na to, kiedy wrócą. Było już dobrze po pierwszej w nocy. Show dawno się skończyło, a oni nie wracali. O wpół do trzeciej do busa wpadli lekko podchmieleni Brad i Phoenix, a za nimi reszta zespołu i Joe z Mike’m prowadzący pijanego Chestera. Nie chciałam na to patrzeć. Pół japończyk posłał mi współczujące spojrzenie i ułożył niemalże nieprzytomnego chłopaka na kanapie, przykrywając kocem.

- Pozwalacie mu na to?! – syknęłam do Joe’go – Tak jest codziennie?

- Słuchaj Myia, przy całej sympatii do ciebie, Chester ma wolną wolę i nawet gdybyśmy chcieli coś wskórać nie damy rady. Jest strasznie uparty.

- To nie znaczy, że nie możecie próbować! – jak można pozwolić przyjacielowi na to by niszczył swoje zdrowie!

- Najpierw  wyjaśnijcie wszystko między wami, bo wydaje mi się, że to jest głównym problemem

- Wiesz Joe… Jak możesz

- Myślisz tylko o sobie. Nie mam zamiaru go usprawiedliwiać, bo to jak się zachował było okropne, ale zastanów się dlaczego próbował to zrobić. Gdzie leży powód jego zachowania. Przesłuchaj sobie Hybryd Theory. Może wtedy cokolwiek zrozumiesz… - wyszedł z busa trzaskając drzwiami.

Znowu ja tak?

Kolejny raz okazuje się, że wina leży po mojej stronie?

To cholernie niesprawiedliwe, ale o czym ja mówię. Życie jest okropne. I to , co spotkało Chestera również. 

Z samego rana weszłam do kuchni, zabrałam z lodówki jogurt i usiałam razem z wszystkimi. Widziałam, jak Chester zerkał na mnie kilkakrotnie, ale za każdym razem spuszczał wzrok, gdy napotykał nim moje świdrujące go na wylot  oczy.

- Chłopaki musimy sprawdzić rozstawienie sprzętu – zawołał Mike

- Ale jak to, teraz? – Phoenix przeżuwał kolejną kanapkę, popijając ją gorącym kubkiem czarnej kawy.

- Właśnie teraz

- Czekajcie, tylko ubiorę na siebie coś normalnego – zawołał Chester

- Ty zostajesz – Wszyscy spojrzeli na Shinodę i domyślili się, co jest grane. Bez słowa sprzeciwu opuścili tourbusa, zostawiając mnie i Benningtona samych. Kompletnie nie wiedziałam od czego mam zacząć

- Robię herbatę, chcesz? – zapytałam, zrywając się szybko z miejsca. Nie chciałam siedzieć bezczynnie i milczeć.

- Już piłem, dziękuję

- Chester

- Myia – zawołaliśmy jednocześnie. Zrezygnowałam w pół słowa, dając mu dokończyć – Ja naprawdę nie wiem, jakim cudem… przepraszam, najmocniej i najszczerzej, jak tylko potrafię. Nie mieści mi się w głowie, jak mogłem chcieć… Ugh! – zasłonił twarz dłońmi

 ***

Było z tym rozdziałem sporo problemów, ale w końcu jest. Nie za długi, ale grunt, że napisany już na nowym i SPRAWNYM laptopie.  Częstotliwość postów raczej się nie zmieni. Po prostu będą dłuższe. Planuję także kilka One - Shotów, także ten tego... komentujcie, bo nie wiem,kto to w ogóle czyta