Rozdział 2

Otworzyłam cicho drzwi. Wszystko leżało tak, jak wczoraj, gdy w pośpiechu opuszczałam dom. Wazon, który ojciec potłukł w drobny mak, wybił jedną z małych szybek w obramowaniu drzwi.  Połamane krzesło leżało na środku salonu w towarzystwie setek rozrzuconych fotografii. Kilka uchylonych szafek kuchennych i rozbita butelka na podłodze. Tak bardzo nie chciałam tego oglądać. Czy mam jednak jakieś wyjście? Czy da się wybrnąć z tak beznadziejnej sytuacji bez szkody? Usłyszałam powolne i ciężkie kroki na dębowych schodach. Cofnęłam się do drzwi, czekając na moment, w którym będę mogła ocenić stan, w jakim jest ojciec.  Nawet nie spojrzał w moją stronę. Szybko przemknęłam do swojego pokoju, zamykając się od środka. Miałam tu wszystko, czego potrzebowałam. Na nocnej szafce stał nawet niewielki czajnik elektryczny, a w szufladzie chowałam kilka opakować ekspresowych zupek. Miałam także łazienkę. Gdyby nie fakt, że mój pokój znajduje się na piętrze, mogłabym być samowystarczalna i w ogóle nie widywać się z ojcem. W zasadzie powinnam wychodzić już do pracy. Przyszłam tu wyłącznie, by wziąć prysznic i się przebrać.  Z wielkim trudem udało mi się wyjść z domu. Ojciec znowu odgrażał się, że policzymy się po moim powrocie. Problem w tym, że może ja wcale nie chcę wracać?

 8 godzin w pracy minęło bardzo szybko. Zastanawiałam się przez moment, czy czasem nie iść nocować do mojej przyjaciółki Ellen. Ostatecznie jednak wynajęłam pokój w jednym z najtańszych moteli. Łóżko, nocna lampka przyśrubowana do stolika, wydeptany czarny dywan i ciężkie zasłony na oknach. Wszystko nie było warte nawet tych groszy, które zapłaciłam za pobyt tutaj.  Zadzwonił telefon. Początkowo przeszukiwałam niezbadane czeluście mojej torebki. W końcu moja irytacja wzięła górę i po prostu wysypałam całą jej zawartość na łóżko

- Halo? – odebrałam w ostatniej chwili.

- Yyy… Hej. To ja, Chester. Ten od auta i…

- Pamiętam. Mam słabą głowę, ale na szczęście (a może niestety?) moja pamięć notuje wszystko, co się  dzieje

- Dzwonię, żeby zapytać się,  czy wszystko w porządku. Dotarłaś bez problemu do domu?

- Tak – odpowiedziałam krótko, nie zagłębiając się w szczegóły

- A twój ojciec? – dopytywał.

- Jak wychodziłam do pracy, był jeszcze nieźle na mnie wpieniony, ale teraz guzik mnie to obchodzi

- Jesteś w pracy?

- Byłam. Siedzę w motelu. Nie chcę wracać do domu – zdradziłam.

- To może przyjedziesz do nas, znaczy się do mnie i chłopaków do studia. Staramy się nagrać nowy kawałek, który wczoraj napisałem.Nie poznałaś jeszcze wszystkich...

- Chyba raczej nie… - a co miałam powiedzieć? Że głupio siedzi się samej w brudnych, szarych czterech motelowych ścianach?

- Nie chcę naciskać, ale naprawdę wiem, jak to jest siedzieć samemu. To tylko pogarsza sprawę… - czy ten facet, potrafi czytać w myślach na odległość?

- Niech ci będzie – zgodziłam się – Przyjadę za pół godziny – dodałam na koniec. 

Zamówiłam taksówkę i pojechałam pod poznany wczoraj adres. Zastanawiałam się, jak wejdę do środka, skoro portier wpuszcza wyłącznie pracowników, ale nie było z tym żadnego problemu. Kazał mi tylko podać imię i nazwisko osoby,  do której przyjechałam i wykonał krótki telefon, po czym uśmiechnął się lekko i wpuścił mnie do budynku.

Weszłam cicho prze kilka kolejnych drzwi, prowadzących w coraz to węższe i zawiłe korytarze dochodząc do właściwego pomieszczenia.

- Cześć – przywitałam się nieśmiało.  Wszystkie sześć par oczy natychmiast zwróciło się w moją stronę.

- Hej – podszedł do mnie Chester – Miałaś już okazję poznać Mike’a i Brad’a – wskazał na chłopaków, których widziałam dziś rano – Tamten śpiący na krześle to Rob – w tym momencie zepchnięty, przez niższego i nie co pulchniejszego od reszty, spadł na podłogę, momentalnie się budząc. Musiałam stłumić śmiech. Gdybyście widzieli jego zdezorientowaną minę! – No właśnie, a ten, Japończyk to nasz DJ Mr Hahn, lub po prostu Joe. Phoenix, nasz basista, już sobie poszedł.

- Narzeczona trzyma go bardzo krótko – dodał Mike, a każdy z nich zaśmiał się cicho pod nosem. Chwila ciszy – Co tak stoisz, Myiu. Czuj się, jak u siebie. Już jesteś honorowym członkiem – zmarszczyłam brwi i spojrzałam na  Chestera, nie wiedząc, o co może chodzić raperowi.

- Piłaś ze mną. To tak jakby…

- Po prostu nie każdemu pozwala na swoje towarzystwo. Po procentach staje się… bardziej skłonny do zwierzeń – wyjaśnił szybko Mike.

- Dobra, lepiej powiedz, co o tym sądzisz – Bennington zmienił temat i usiadł przy biurku, klikając coś w komputerze. Po chwili pomieszczenie wypełniła muzyka, z charakterystycznym brzmieniem Linkin Park– Ślęczymy nad tym jakoś od południa i cały czas nie jesteśmy przekonani, czy aby zrobiliśmy to najlepiej, jak potrafimy – przymknęłam oczy starając się, jak najbardziej wczuć w muzykę. Nie byłam specjalistą. Nie byłam nawet jakimś fanem ich twórczości, ale na pierwszy rzut oka (a raczej ucha) mogłam stwierdzić, że kilka inaczej dobranych słów i utwór stanie się lżejszy, a przekaz o wiele bardziej prosty i dosadny.

- I co?  -dopytywał Joe.

- Nie ma się do czego przyczepić – skłamałam. Znałam tych chłopaków ledwie 24h. Razem tworzyli jeden z najlepszych zespołów na świecie. Gdzie tam miejsce na moją opinię. Westchnęli przeciągle, siadając na czym popadnie.

- W takim razie nikt stąd nie wyjdzie, dopóki czegoś nie wymyśli – raper wskazał na mnie palcem – Ciebie też to dotyczy – najwyraźniej miało to zabrzmieć poważnie, ale jego mimowolnie unoszące się w górę kąciki ust, zepsuły cały efekt.

- Nigdzie się nie wybieram – odpowiedziałam z kwaśnym uśmiechem. Każdemu wręczono kartkę i długopis. Nikt jednak nie zajmował się tym, czym powinien. Mike i Joe coś rysowali. Na moich oczach powstawały małe arcydzieła. Chester zapisywał kolejne arkusze bezsensownymi, nie mającymi nic ze sobą wspólnego , słowami, Rob zasnął i już nikt nie miał zamiaru go budzić, a Brad czyścił swoją gitarę. Udało mi się zanotować coś w stylu:” I don’t know what to Take. Thought I was focused but I’m scared. I’m not prepared”. 

Mike nie wytrzymał. Chodził w tę i z powrotem sfrustrowany swoim brakiem jakiejkolwiek weny. Omiotłam całe pomieszczenie. Wszyscy byli już zmęczeni. Raz kozie śmierć!

- Co powiesz na to? – przeczytałam, to co według mnie najbardziej pasowało do początku drugiej zwrotki. Chłopak kilkakrotnie zanucił mój tekst pod nosem. Spojrzał na Chestera, którego oczy z sekundy, na sekundę rozjaśniały się.

- To jest… - zaczął Mike

– Genialne – dokończył Bennington.

- Czyli nagrywacie to, a potem możemy iść do domu, tak? – upewnił się Brad.

- Oczywiście – ziewnął Rob.  Poszło dosyć sprawnie i szybko, ale dla mnie oznaczało to powrót do motelu. Zostałam z Chesterem, Mikiem i Joem do samego końca. Na parkingu każdy, pożegnał się krótkim ‘siema’ i rozszedł do swoich samochodów.

- Gdzie cię odwieść? – zapytał Chester.

- Do motelu na Victoria Blvd – wsiadłam do auta. Miał świetny gust. Zarówno z zewnątrz, jak i wewnątrz (i mam tu na myśli wyłącznie czysto techniczne sprawy) samochód prezentował się znakomicie.

- Może chciałabyś przenocować u mnie? Zawsze to lepsze miejsce, niż to, w którym się zameldowałaś – chciałam zaprzeczyć –  Mam maszynkę do popcornu i masę nieobejrzanych filmów akcji – był to bardzo mocny argument, któremu nie mogłam się oprzeć.

- Niech ci będzie – przytaknęłam, co odwzajemnił szczerym uśmiechem.  Jechaliśmy w ciszy, którą przerwał wokalista, włączając radio. Najwyraźniej nie tylko mi nie spodobała się muzyka, którą w nim puszczano.  Obije skrzywiliśmy się, słysząc następny kawałek.

- Nie przepadasz za tą piosenką?

- Nie przepadam za radiem – odpowiedziałam szczerze. To, co emitują komercyjne stacje radiowe, nie można przecież nazwać ‘Muzyką’, przez duże ‘M’. Bez słowa wyłączył to, skracając moje męczarnie. Wybrał jedną spośród kilkunastu upchanych w schodku płyt i włączył ją. W aucie rozbrzmiały doskonale mi znane dźwięki

- Lubisz Depeche Mode?

- Jeszcze jak. Mają oryginalne brzmienie i świetnego wokalistę.

- Uwielbiam Dave’a Gahana!  Mogłabym słuchać jego głosu całymi dniami – spojrzał na mnie z ukosa – Co nie zmienia faktu, że twój wokal jest najwspanialszy na świecie – zażartowałam. Oboje parsknęliśmy śmiechem. 

Wjechaliśmy do garażu. Chłopak wyciągnął z bagażnika jakąś torbę i poprowadził mnie na górę.

- Usiądź sobie w salonie. Zresztą rób, co chcesz. Daj mi tylko kilka minut. Wezmę prysznic itd.

- Jasne – przysiadłam na ogromnej, skórzanej sofie.  Rozejrzałam się po ciemnym pomieszczeniu, które oświetlały jedynie wiązki światła wpadające tu z kuchni.  Nie było ściany, na której nie wisiałby jakiś obraz. Każdy bardzo abstrakcyjny, na swój sposób oryginalny. Mniejsze, lub większe. Niektóre nawet nie oprawione.  Siedziałam tak i nawet nie wiem kiedy, moje powieki zaczęły być coraz cięższe. Przez lekki sen słyszałam tylko cichy głos Chestera: ”No to sobie dzisiaj niczego nie obejrzymy, księżniczko”.