Rozdział 5

Wróciłam do domu. Było względnie wcześnie. Włączyłam radio i zabrałam się za sprzątanie. Wyrzuciłam wszystkie zniszczone i połamane przedmioty. Naprawdę nie chciałam wchodzić do swojego pokoju. Bałam się zobaczyć ten obrazek. Przekroczyłam jego próg i bardzo powoli otworzyłam oczy. Większość przedmiotów, płyt, pamiątek była zniszczona, meble połamane, a podłogę przykrywała warstwa pierza z poduszek. Nawet gitara, którą chowałam przed ojcem pod łóżkiem leżała w kawałkach na samym środku. Płakałam, ale niezbyt wiele. Zapakowałam wszystko w worki na śmieci, wybierając  spośród szczątek, to co można było naprawić. Wystarczy. Zasnęłam na kanapie w salonie.   

Pierwsza w nocy. Telefon. Mam to gdzieś. Przykryłam głowę poduszką. A jeśli to coś ważnego? Niechętnie podniosłam się z posłania i przeszłam na bosaka przez pokój, dostając się do torebki.

- Halo?

- Cześć Myiu - to był Mike

- Czy wiesz, że niektórzy ludzie o tej porze śpią?

- Sorry, ale to nie mogło czekać. Słuchaj, byłem u Chestera, ale z nim w ogóle nie można gadać. Jest pijany i agresywny. Widziałem go takiego kilka razy, ale to przeszłość. Nie mam pojęcia, dlaczego znowu taki się stał.

- Sądziłam, że jakoś do niego dotrzesz

- Wyrzucił mnie z domu. Pojutrze mamy koncert w Nowym Jorku. Mam nadzieję, że to chwilowe i jakoś się ogranie do tego czasu. Spróbuj jeszcze raz z nim pogadać.

- Mike, co ja mogłabym… Auć – syknęłam

- Co się stało?

- Weszłam w kawałek szkła. Nic mi nie jest – dokuśtykałam do fotela, po czym wyciągnęłam mały odłamek butelki.

- Może pomóc ci w ogarnięciu tego wszystkiego? – zaproponował.

- Powoli dam sobie radę

- Wiesz, jak byśmy wpadli tam do ciebie w sześciu chłopa, to bardzo szybko udałoby się doprowadzić to do dobrego stanu.

- Dobra… zastanowię się. Z drugiej strony przydałby mi się ktoś z was  jutro do południa. Jadę po farby i takie tam… Nie znam się na tym – przyznałam

- Nie ma sprawy. To o której mam być u ciebie?

- Mike, ty masz swoje sprawy i Annę. ..

- Ponawiam pytanie, o której? – westchnęłam

- Może być o 11?

- To do zobaczenia i śpij dobrze

- Nawzajem -  weszłam pod koc i nawet nie wiem kiedy zasnęłam, z komórką w dłoni.

- Rozumiem, że chciałabyś ten odcień, ale to nie jest farba wodna, tylko olejna

- Co za różnica – wzruszyłam ramionami.

- Oj Myiu…

- Dobra, bierz jaki kolor chcesz. Ja nie mam pomysłu, jak to ma wyglądać.

- Weź białą i turkusową farbę do sypialni, jasną zieleń do salonu i morelę do kuchni. Do tego kilka puszek akrylowej śnieżki do okien i ten ciemny brąz do drzwi. Jeszcze komplet pędzli, wałek i możemy iść do kasy

- Kurde, co ja bym bez ciebie zrobiła…

- Pomalowałabyś sufit farbą olejną. Zdarza się – zachichotał – Zastanowiłaś się nad tym, czy pozwolisz nam sobie pomóc?

- Naprawdę macie czas i chęci? Czuję się głupio…

- Jesteś naszą przyjaciółką. Jasne, że tak. Tylko zabierzemy się za w weekend, kiedy wrócimy z Chicago

- Zadzwonisz do Chestera?

- Dam mu jeszcze chwilę

- Jak uważasz.

- Myiu? Nie pojawił się na lotnisku

- Kto? – zostałam wyrwała ze smacznego snu w czwartek rano.

- No Chazz!

- Kontaktowałeś się z nim?

- Nie odbiera. Słuchaj nie mogę do niego teraz pojechać. Jeśli nie pojawię się z zespołem w NY, a jutro w Chicago zapłacimy spora karę.

- Ja do niego pojadę – zaproponowałam – Sprawdzę co się dzieje

- Naprawdę? Kurde dzięki

- Dobra Mike. Zadzwonię, jak się czegoś dowiem. Pa

Zapukałam w drzwi Benningtona. Cisza. Nie zareagował nawet na dzwonek. Zajrzałam do ogrodu i weszłam przez otwarte na oścież tylne drzwi. W salonie leżało kilka butelek, a na schodach brudne ubrania. Wdrapałam się na górę. W sypialni nadal panował bałagan. Zmieniło się tylko to, że wszystkie przedmioty z łóżka zgarnięto na podłogę, a na samym środku leżał Chester z butelką w dłoni.

- Chester? – szepnęłam. Powoli podeszłam do łóżka i nachyliłam się nad jego twarzą. Można było upić się samym jego oddechem.  Nie budziłam go. Nie miało to najmniejszego sensu. Nie byłby w stanie ze mną rozmawiać.  Usiadłam na podłodze, opierając się plecami o ramę łóżka. Chwyciłam pierwszą, lepszą gazetę. Jakoś musiałam zabić czas.  Zdążyłam przejrzeć 31 stron. Chłopak poruszył się nieznacznie i kilkakrotnie zakaszlał.

- Mia? – chyba zaschło mu w gardle. Taki miał przynajmniej głos.

- Nooo – odłożyłam brukowiec i odwróciłam się twarzą w jego stronę

- Co ty tu…?

- Przyszłam sprawdzić, czy żyjesz. Mike martwi się o ciebie, ja zresztą też

- Jest w porządku – odpowiedział krótko

- Właśnie widzę

- Wszystko znowu się spierdoliło to chcesz usłyszeć? Wróciłem do punktu wyjścia. Wróciłem do czasów, zanim poznałem Samantę.

- Jeżeli nie weźmiesz się w garść, to tak się stanie. Jeszcze nic nie jest stracone. Dzieci mogą być twoje, cały czas masz zespół i wspaniałych przyjaciół, na których możesz polegać.

- To dlaczego ich tu teraz nie ma

- Dzwonili. Nie mogli przyjechać, bo w przeciwieństwie od ciebie nie zapomnieli o wyjeździe do Nowego Jorku

- O cholera! – zaklął pod nosem

- Zgadzam się. Posłuchaj, Mike może pojawić się na konferencji sam, ale na koncercie nie da rady cię zastąpić

- Po co?

- W imię tego, na co pracowałeś przez tyle lat. Dalej ruszaj się. Ja też musiałam wrócić do normalności.  Wstawaj! – niechętnie usiadł łapiąc się za obolałą głowę

- Kac morderca – zachichotałam – Idź pod prysznic.

W czasie, gdy Chester siedział na górze w łazience, ja przygotowałam mu coś, po czym od razu poczuje się lepiej.

- Masz i wypij – wręczyłam mu kubek z ‘lekarstwem’. Przyjrzał mi się podejrzliwie, po czym wypił połowę i trzymają rękę na ustach pobiegł na górę. Stałam pod drzwiami łazienki starając się nie zwracać uwagi na różne dziwne dźwięki z niej dochodzące.

- Żyjesz?

- Kurwa – czyli jednak tak. Wyszedł po kilku minutach blady.

- Głowa boli?

- Nie – zdziwił się – Co do było?

- Kawa z cytryną

- Skąd taki pomysł?

- Mam za sobą… trochę doświadczenia w tych sprawach – zaśmiałam się na samą myśl cotygodniowych imprez w klasie maturalnej, gdzie w przeciągu pół godziny trzeba było stanąć na nogi po całonocnej libacji.

- Nie wnikam

- Czyli od dziś walczysz, tak? – spojrzałam mu w oczy. Przytaknął – Dobra, zbieraj się. Musisz zdążyć na kolejny samolot. – odetchnęłam mając nadzieję, że teraz będzie już tylko lepiej.