Rozdział 6

Malowałam okna, kiedy w telewizji usłyszałam występ Linkin Park na żywo. Byli w jednym z popularniejszych show. Stanęłam z kapiącym od białej farby pędzlem i wpatrywałam się w ekran. Chester wyglądał i zachowywał się normalnie. Na twarzy Mike’a gościł nawet słaby uśmiech. Mike… farba… o cholera, właśnie ubrudziłam podłogę!

Sobota rano.  Dzwonek do drzwi.

- Ja chcę spać! – krzyknęłam i zakryłam głowę poduszką. Do nocy sprzątałam kuchnię i wymywam szafki z brudu.

- Jak możesz spać, kiedy pod twoimi drzwiami stoi szóstka przystojnych facetów – o to na pewno był głos Joe’go.

- Sekunda! – przeciągnęłam się i zeskoczyłam z kanapy. Nowe łóżko i szafa do sypialni ma przyjechać po południu – Cześć – uśmiechnęłam się,  otwierając drzwi, przecierając zaspane oczy.

- Co ty robiłaś w nocy? – zapytał Mike – Idź się doprowadzić do porządku, a ja zrobię ci śniadanie – musiałam wyglądać strasznie. Biorąc prysznic usłyszałam jakieś hałasy. Ubrałam świeże ciuchy i zeszłam na dół. Rob stał na drabinie, a asekurujący go Chazz co chwilę nią potrząsał. Chyba wrócił mu dobry humor, bo śmiał się przy tym, jak nienormalny.

- Daj mu spokój. Ja zamawiam drzwi. To chyba będę potrafiła pomalować. Z oknami nawet nieźle mi poszło

- Muszę przyznać, mistrzowska robota – komplementował Mike.

- Anna nie jest zazdrosna,że siedzisz tutaj i remontujesz mi dom, zamiast spędzić z nią trochę czasu?

- Pojechała do… rodziców – odpowiedział, patrząc gdzieś w bok –Smakowało? – zmienił temat?

- Oczywiście. Było pyszne

- Może zamiast tak sobie gawędzić, ktoś by mi pomógł? – zawołał z góry Brad

- Ja pójdę – zawołaliśmy jednocześnie. Jedno spojrzenie w oczy i dziki śmiech.

- To może jednak ja… - wstałam ściskając obolały brzuch.

W życiu tyle się nie śmiałam. Nigdy tak dobrze się nie bawiłam. Pomimo, że było to wyłącznie malowanie, chłopaki sprawiali, że każda, nawet najzwyklejsza czynność doprowadzała mnie do łez (z rozbawienia oczywiście).

- Nie wiem, jak mam wam dziękować – uściskałam mocno każdego z nich – Może macie jakiś pomysł?

- Hm… Mogłabyś dać się namówić na kolację w restauracji. Poznałabyś damską część Linkin Park – zaproponował Chester.

- Przecież ty nie masz laski – skarcił go Mike i był przy tym bardzo poważny.

- Wystarczy, że wy przyjdziecie ze swoimi kobietami – ominął sprawnie ten temat – Czyli jesteśmy umówieni?

- Czemu nie…

- To wieczorem wyślę wszystkim, gdzie i o której się spotykamy – poinformował Chaz.

W co ja mam się ubrać? Jak zwykle nie mam nic odpowiedniego. Super. W mojej szafie nie ma żadnej sukienki. Już od południa zaczęłam przygotowania do wyjścia. Podkręciłam włosy, które układały się teraz w idealne fale. Chester wysłał mi sms'em godzinę na którą mam być gotowa, jednak nie zostawił adresu. Podjedzie po mnie. Zostało 20 minut. Ubrałam jasno szare rurki, ciemno siwą marynarkę, turkusową koszulkę i turkusowe szpilki. Wolę wyróżniać się z towarzystwa, niż czuć się niekomfortowo.  Klakson. Chwyciłam moją torebkę i wyszłam na zewnątrz, zakluczając drzwi.

- Cześć – przywitałam się, wsiadając do auta

- Hej. Pięknie wyglądasz – strzeliłam buraka

- Dziękuję – spojrzałam na niego nieśmiało. Sam też nie był gorzej ubrany. Ciemne jeansy w połączeniu z białą, luźno puszczoną koszulą. Niby nic takiego, ale to był Chester . Jemu we wszystkim dobrze.  Zajechaliśmy pod jakąś drogą, wielką restaurację. Nie przepadam za takimi miejscami. Zanim obejrzałam Chazzy otworzył mi drzwi i podał swoją dłoń, pomagając mi wysiąść w tych cholernych butach. Weszliśmy do bogato zdobionego wnętrza. Chłopak podał swoje nazwisko ochroniarzowi i weszliśmy na salę. Przy dużym, okrągłym stoliku siedzieli już wszyscy.

- Cześć – przywitałam się

- Hej – Mike, jako że siedział tyłem do wejścia, nie zauważył naszego przybycia i nieznacznie podskoczył, gdy usłyszał mój głos – Pięknie wyglądasz – ucałował mnie w policzek. Chester zmarszczył brwi.

- Nie przyszedłeś z Anną? – zapytał wokalista

- Nie chciała jeszcze wracać. Miyu – zwrócił się do mnie – Poznaj Elisę, żonę Brada. Karen, wybrankę Hahn’a i Kate, dziewczynę Roba.

- Miło mi – uścisnęłam sobie dłoń z każdą po kolei.

- Skoro jesteśmy już w komplecie to możemy zamawiać jedzenie – Joe dorwał się do menu. Po miło spędzonej kolacji, porozmawialiśmy jeszcze przez chwilę. Chester siedział blisko mnie i nie spuszczał mnie z oka. Trochę mnie to denerwowało. Mike już dwukrotnie wychodził, jak mówił  "odetchnąć świeżym powietrzem". Przecież sala była klimatyzowana. Kiedy po raz trzeci zerwał się z krzesła, poszłam za nim. Stał przy drzwiach, opierając się o ścianę.

- Mike? – zawołałam. Wzdrygnął się – Co się dzieje?

- Chodzi o to, że Anna… ona nie przyjechała na kolację, bo w ogóle nie chce wracać. Powiedziała, że ma mnie dość. Ciągle jestem w studio, albo w trasie. Powiedziała, że jej nie wspieram, że nie mamy wspólnych tematów.

- Spróbuj z nią porozmawiać, tak na spokojnie. Wyjaśnij jej, że to jest twoja praca. Po prostu z nią porozmawiaj tak, jak długo  trzeba.

- Myślisz, że nie próbowałem? Nawet do niej pojechałem. Zaraz po powrocie z Chicago. Dlatego byłem u ciebie taki nieprzytomny. Stwierdziła, że tych straconych lat nie da się nadrobić w jeden dzień. Ona… zastanawia się nad rozwodem.

- Mike… nie myśl o tym. Może weź urlop, czy coś w tym stylu?

- Urlop? A co to jest – rzucił z sarkazmem – W tej branży to pojęcie nie istnieje. Jeśli nie jesteś w trasie, to nagrywasz płytę, albo gromadzisz materiał, lub zajmujesz się projektem pobocznym, teledyskiem…

- Palisz? – zdziwiłam się,kiedy wyciągnął czerwone Malboro

- Wiem, że nie powinienem, ale czasami… w takich chwilach.

- Czemu nie powinieneś?

- Mam astmę – podpalił papierosa. Zanim się zaciągnął wyciągnęłam mu go z palców – No co?!

- Tu nie chodzi o moją fanaberię zdrowego stylu życia. Tu chodzi o twój organizm, zdrowie. Z astma nie ma żartów! – skarciłam go – Wracajmy. Pożegnasz się i pojedziesz do domu. Nie ma sensu, żebyś siedział tu, jak na ogłoszeniu wyroku – objęłam go ramieniem

- Dzięki – spuścił głowę

Chester postanowił, że również moglibyśmy wrócić do domu. Siedzieliśmy w aucie pod moim domem

- Nie zaprosisz mnie do środka? – zapytał. Oj, za bardzo przypominało mi to obraz typowej randki.

- Jestem zmęczona. Naprawdę bardzo dziękuję za wspaniały wieczór – w odpowiedzi cmoknął mnie w policzek i zatrzymał się dłużej przy mojej twarzy. Objął ją ciepłymi dłońmi i lekko musnął moje usta.

- Chester… - jęknęłam ze łzami w oczach – Jestem dla ciebie, jak siostra, pamiętasz?

- Tak, ale…

- A ty dla mnie, jak brat – wyszłam z auta i wbiegłam do domu, zamykając drzwi i osuwając się po nich na podłogę.