Rozdział 18

Otworzyła oczy i przeciągnęła się leniwie, spoglądając na śpiącego Chestera. Wyglądał, jak niewinne dziecko. Brakowało jej tego widoku o poranku. Mogłoby się wydawać, że gdyby w tamtej chwili nastąpił koniec świata, nawet by tego nie zauważyła. Złapała róg kołdry i zaczęła drażnić nim jego nos. Zmarszczył czoło, by chwilę później uśmiechnąć się, nie otwierając oczu.

- No już przestań udawać – oparła się o jego klatkę piersiową.

- Gdybym mógł w ogóle bym się nie budził, tak mi tu dobrze – spojrzał w jej zielonkawe oczy, widząc w nich szczęście i zaufanie.

- Wiesz, próby same się nie zagrają. Pomyśl, inni mają gorzej. Taki Brad na przykład. Jestem pewna, że dzisiaj jego głowa będzie rozpadała się na części.

- Kolejny plus mojej abstynencji. Po soku kac raczej mi nie grozi

- Wiesz, że jestem z ciebie dumna, prawda? Nigdy ci tego nie mówiłam, a powinnam – uśmiechnął się pod nosem

- Nie masz być z czego dumna. Tak powinno być od samego początku – nic nie odpowiedziała, tylko przytuliła się do niego jeszcze mocniej, by po chwili usiąść na łóżku, okrywając się kołdrą

- Trzeba wstać - z niechęcią malującą się na jej twarzy, postawiła bose stopy na zimnej podłodze.

- Wracaj tu o mnie - zawołał.

- Nie wiem, jak ty, ale ja bardzo chcę zobaczyć miny chłopaków po przebudzeniu, a za dwie godziny próba!

- Teraz jesteś jeszcze śliczniejsza – zerwał się z łóżka  i szybko pojawił obok niej – Ale bez tej kołdry… Wyglądasz najpiękniej – ściągnął materiał, owinięty wokół jej ciała, który zsunął się na podłogę – Idealna – szepnął.

- Ja wiem, że ty bardzo chciałbyś… - dekoncentrował ją – Właśnie teraz… Robić zupełnie coś innego – westchnęła, kiedy muskał jej ciało w różnych delikatnych miejscach – Ale naprawdę mamy coraz mniej czasu…

- Jeśli weźmiemy wspólny prysznic, zdążymy ze wszystkim – zaczęła odwzajemniać  jego pieszczoty i pocałunki, kierując się w stronę łazienki.

- Check. Check. One. Two. Check. Check. Nie słyszę podkładu – zawołał Chester. Myia lubiła oglądać próby zespołu. Widziała całe te zamieszanie i dezorganizację. Dzisiaj sprawiało jej to podwójną przyjemność. Śmiała się w duchu na widok Dave'a i Brad'a, którzy jeszcze wczoraj wieczorem udawali kozaków, zamawiając kolejne drinki. Brad ubrał dziś ciemne okulary i zielonkawy kapelusz, który chronił przed upałem jego obolałą głowę. Dave, z kolei okrył ją mokrym, cieknącym ręcznikiem. Od czasu do czasu robiła zdjęcia. Niektóre z nich wylądowały nawet na Facebooku zespołu.  Poczuła, że ktoś usiadł obok niej.

- Axl? – zdziwiła się jednocześnie napinając mięśnie. Liczyła, że rozmowa, jaką chciała z nim przeprowadzić nastąpi nie co później. Wiedziała, jednak, że jeśli nie wykorzysta okazji, którą teraz podarował jaj los, być może nie będzie miała już szansy powiedzieć mu prawdy.

- Tak sobie przyszedłem tu popatrzeć – poprawił na głowie beżowy kapelusz. Niezręczna chwila ciszy.

- Pamiętasz, jak rozmawialiśmy wczoraj o moich rodzicach?- rozpoczęła rozmowę.

- Tak – był bardzo zrelaksowany i opanowany.

- Całe życie wychowywałam się z ojcem, który, jak okazało się po 19 latach, był wyłącznie moim ojczymem. Znęcał się nade mną, a ja cały czas żyjąc w przekonaniu, że to mój tata, mieszkałam obok niego, bo przecież nie można wyrzucić swojego rodzica z domu.

- Przepraszam, że ci przerwę, Myiu, ale ten wasz gitarzysta przez przypadek powiedział mi coś, o czym nie mogę zapomnieć – zamarła, słysząc jego słowa. Czy to możliwe, że po pijku Brad mógł powiedzieć mu prawdę?

-Poruszył temat twojego biologicznego ojca. Naprawdę nie wiem, czy był aż tak pijany, że wymyślał niestworzony historie, czy w to prawda? – westchnęła bezsilnie.

- Jeśli masz na myśli to, że twoje imię i nazwisko jest wpisane w moim akcie urodzenia, to tak – odetchnęła głęboko, ciesząc się, że te słowa przeszły jej już przez gardło.

- To zabawne, wiesz? – zaśmiał się wysokim, niemalże piskliwym głosem. Zmarszczyła czoło, nie rozumiejąc co go tak bawi – Kiedy zobaczyłem cię z daleka, pomyślałem sobie, że masz dziwnie znajome rude włosy i podobne spojrzenie. Wiesz, po kilku kieliszkach alkoholu może się człowiekowi coś przewidzieć, ale teraz nadal to widzę. Dobrze, że nie masz takiego charakteru, jak ja – czy ona się przesłyszała? Przyjął to tak lekko? A może w ogóle nie zdawał sobie sprawy z tego, co do niego mówiła.

- Chciałam tylko, żebyś wiedział

- I bardzo dobrze. Lepiej późno, niż wcale

- Szczerze?Nie spodziewałam się, że zareagujesz tak… lekko?

- Myślałaś, że wstanę i zacznę rozwalać te plastikowe krzesełka dookoła? Coś ty! Dobrze wiedzieć, że mam na świecie kogoś więcej, niż tylko moją gosposię – uśmiechnął się – Wiesz, nie chciałbym, by nasz kontakt się urwał. Może wymienimy się po prostu numerami telefonów – jak dla Myii, poszło zbyt gładko, ale czego w takim razie się spodziewała? Rose nie jest już tym samym człowiekiem, co dwadzieścia pięć lat temu. Legenda, która cały czas krąży w mediach jest całkowicie bezpodstawna i nieprawdziwa. Linkini skończyli próbę, więc dziewczyna pożegnała się szybko z Axlem i dołączyła do chłopaków na backstage,u. 

Mike był dziś nad wyraz poważny. Domyślała się dlaczego. Usiadła u boku Chestera, który grał po chichu na akustycznej gitarze.

- Rozmawiałaś z nim?

- Z kim? – Myia została wyrwana z zamyślenia przez Chestera. Nie widziała, kogo chłopak ma na myśli; Shinodę, czy Rose’a.

- No z Axl’em.

- Ach tak… Poszło całkiem łatwo. Głównie przez Brada, który wczoraj po pijaku, wszystko mu wygadał.

- To chyba dobrze...

- Jasne, że tak. Przynajmniej kolejna sprawa w moim życiu została unormowana.

- A propo życia. Pojutrze mam rozprawę rozwodową. Robimy przerwę w trasie i wracamy za tydzień do Los Angeles.

- Fajne – starała się wykrzesać z siebie odrobinę entuzjazmu.

- Myia, jesteś dzisiaj taka nieswoja…

- To przez te nerwy. Jeszcze ze mnie nie zeszły. Wiesz, chyba muszę się przewietrzyć – zerwała się z miejsca, zanim zdążył cokolwiek powiedzieć. Nie mogła znieść świdrującego ją wzroku Mike’a.